İnsanın Annesinin Kitap Yazması

Annemin roman’ının çıktığını etrafımda ki herkes biliyor. Şimdi blog umu zevkle takip eden çoğu insandan (günlük ortalama 0.24 kişi düzenli olarak takip ediyor) şu tepkiyi alacağım. “Ulan annen roman yazmış sen daha dilbilgisi kurallarını bilmiyorsun denyo!!!” Evet hakkaten böyle bir doğru söze nasıl karşılık verebilirim? Madem ki karşılık veremiyorum o zaman konuyu değiştireyim.

Hafta sonu birkaç kitap bakayım diye Kadıköy’de Alkım’a girdim. Yeni çıkanları alıp kurcalayıp ulan şunu da almak lazım bunu da okumak lazım deyip deyip kitapların tozunu alıp tekrar yerlerine koyuyordum ki annemin kitabını “yeni çıkanlar” rafında gördüm. Ciddi ciddi o rafta duruyordu. Kitabının bir yanında Emre Kongar diğer yanında Elif Şafak, azıcık altında benim bilmediğim (cahillik işte) nice edebiyatçının kitabı vardı. Çok duygulandım ki duygulanmak kelimesini hayatım boyunca bir iki kez cümle içinde kullanmış fiilini ise 7-8 kez birebir yaşamışlığım vardır.

Günlük ev hengamesi ve rutin işlerini bitirdikten sonra sabahlara kadar bilgisayar başında çalışan annemin ve ona her zaman destek ve yardımcı olan babamın oğlu olduğum için bir kez daha gurur duydum. Çok değişik bir duygu bu, anlatılabilecek bir şey değil! Sadece bir an gaza gelip bir iki şey yazmak istedim buraya… Herhangi bir sivil toplum örgütü, tarikat veya benzeri bir oluşum üyesi ve desteği olmadan bir kitap çıkarabilen, geç de olsa uğraştığı işe sarılıp bir ürün alabilen azimli bir insanın başarısı bu. Ben senelerdir müzikle uğraşıyorum beste yapıyorum, gruplar kurup dağıtıyorum ama kıçı kırık 2 şarkımı kaydedemedim daha. Demek ki bir şeylere gönül vermek gerekiyor sonuca ulaşmak için. O işin uğruna savaşmak çabalamak gerekiyor. Valla bravo diyorum anneme başka bir şey söyleyemiyorum çünkü ne kültürel birikimim ne de hayat tecrübem onun kadar güzel cümleler kurmak için yeterli değil şu an için maalesef.